ΣΥΝΕΡΓΑ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

..

δεν ειμαι αινιγμα να λυθω
δεν ειμαι φοβος να λακισω
δεν ειμαι ελπιδα να ονειρευτω
δεν εισαι υπνος να αδειασεις
δεν εισαι πουλι να ελαφρωσεις
δεν εισαι λουλουδι να γειρεις
δεν ειναι μερα να γλυκανει
δεν ειναι λογος να απλωθει
δεν ειναι πονος να γιανει
δεν ειμαστε το κυτταρο που ειδε τη μια του οψη
κι αποσωσε με λυγμους οριζοντας διαστασεις,

μυχιοι ουρανοι κειτονται οριζοντας χρονο,

απαλα αποθεσε τις εκκρισεις στα χερια του
φανερου,
κρυψε τα ιζηματα σε φευγαλεες ματιες,
διωχνεις χρωματα το πρωινο,
ελαττωνεις την ταξη με παφλασμους κι ακανονιστους
σχηματισμους

δεν ειναι κοκκινη καρδια
δεν ειναι ροζος
δεν ειναι χουφτα χωμα
απεργαζεται οικειους μικρους παραδεισους
στο χρωμα της μεταμελειας, των μεταμοσχευσεων,
των νυχτολουλουδων, των ωραιων γκρεμων
κι αφηνεται ,
ωραια αφηνεται ,
ωραια κουλουριαζεται,
χλωμιαζει,
νοτιζει το μαγουλο της πρασινης μορφης ,
χτιζει μερες, χτιζει ωρες,
χτιζει βλεφαρισματα, χτιζει χτυπους,
κι ας φαινεται μοναχα ακινητος, μοναχα ερμητικος

δεν ειμαστε φευγαλεοι να μονιασουμε
δεν ειμαστε εδω να αντικρυσουμε
δεν ειμαστε λυμενοι να ξεχασουμε

αιμορραγουμε ραγδαια ποτιζοντας κυβολιθους,

τι κριμα , δεν ενδωσαμε
τι κριμα , δεν ενδωσαμε
στην τεχνικη των ονειρων
μονο τα επισκευαζουμε
με συνεργα χειρουργων
σε χειρουργεια απο συσταδες υγρων κυβολιθων
οπου ξαναφυτρωνει αιμα,

βροχη ξεπλενει τους μικρους μας παραδεισους

.
.

.
.

.


.
.
.
.
.

.
.

.