ΑΓΩΝΑΣ

.





.

.
.
.
.



.
τον φοβο και την μνημη , τους δυο γεννητορες,
και τον ασπασμο του φωτος στη μερα νιωσε,
γυρνα εκει που ειναι η ψυχη
και παρε το λουλουδι της ,
μη το κοψεις , κανακεψε το ,
μη το κανεις δικο σου , κοιτα το ,
πεταει αναλαφρα στον τρυφερο της νιοτης σου οριζοντα ,
εκεινη τη νυχτα νομισες πως το ειδες καταματωμενο
με χλωρες πληγες ν αναβλυζει απογνωση
κι οταν ξημερωσε παλι πετουσε στα συννεφα ,
εγνεφε απαλα, σου ελεγε
μην πιστευεις στην κακια σου,
μην πιστευεις στο μισος σου,
μην πιστευεις στην ξεραμενη σου πετσα ,
ειναι μονο μια πετσα ,
μεσα υπαρχει αγαπη ,
παντου αγαπη πονεμενη μου ψυχη,
ειναι καλος αυτος ο αγωνας,
αυτος ειναι ο μονος αγωνας,
να ζεις κοβοντας τα μελη του κτηνους


.
.
.



.



.



.


.