ΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ

.







.


.



 

 
.


στην μεγαλη αιθουσα υπηρχαν αμετρητοι ορθογωνιοι καθρεφτες
που ριζωναν στο ρηχο νερο
οταν καποιος απ αυτους τους καθρεφτες ελιωνε
στη θεση του εμενε ενα κερακι
το φως απ τα κερακια λαμπυριζε στους καθρεφτες
σχηματιζε ατελειωτες αντανακλασεις
συνδυασμους που νομιζες ηθελαν κατι να πουν

σε ατακτα διαστηματα καποια κερακια εσβηναν κι εμενε μονο το νερο
οι καθρεφτες αισθανοταν πως καποια στιγμη δεν θα υπηρχε φως
και τοτε η αιθουσα θα σκοτεινιαζε οριστικα

βιαστικα προσπαθησαν να φτιαξουν κατι πρασινο
ενα φυλλο
ενα χλωρο κλαρι

και το καταφεραν
το κλωναρι ξεπεταχτηκε απ το νερο
φωτιζοταν απ τα κερακια
κι οι καθρεφτες πολλαπλασιαζαν την εικονα του
ο κοσμος αυτος ηταν ευτυχισμενος

καποιος τοτε ειπε πως το κλωναρι
δε γινοταν να ευδοκιμησει
μεσα στη σπηλια
το φως λιγοστευε
και θα ξεραινοταν

οι καθρεφτες αποφασισαν να γκρεμισουν την σπηλια
ξεροντας πως θα εσπαγαν κι αυτοι
και το νερο θα γεμιζε αιχμηρα θραυσματα
κι οποιος πλησιαζε να θαυμασει το κλωναρι
θα πληγωνοταν
βαρια πολυ
κι ισως ανεπανορθωτα

επρεπε να πεισουν το νερο να αποδρασει
απ τη σπηλια
ωστε να φαινοταν τα θραυσματα
στους ανυποπτους παρατηρητες

καποιος τοτε ρωτησε
υπαρχουν αθωοι παρατηρητες;

οι αλλοι καθρεφτες απαντησαν πως δεν υπαρχουν
αθωοι παρατηρητες
δε γινεται να υπαρξουν
αθωοι παρατηρητες

η μεγαλη μερα εφτασε
τα τοιχωματα της σπηλιας επεσαν
στη θεση της υπηρχε τωρα
μια λιμνη
μ ενα φρεσκο κλωναρι στη μεση
και μυριαδες αιχμηρα θραυσματα στο βυθο της

ο πρωτος που ειδε την λιμνη
ηταν ο ηλιος
και μαζι φωτισε τα θραυσματα

η ζεστη ηταν μεγαλη,
τα ραγισμενα κομματια
εκαναν τη λιμνη
να βρασει
το κλωναρι δεν αντεξε

ο κοσμος αυτος ηταν ερημος



.




.


.


.

4 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...

Επειδή το κείμενό σου αυτό
γεμίζει το λαιμό μου θραύσματα
υπενθυμίζοντάς μου με τρόπο οδυνηρό
να αποφεύγω την έκθεση,
θα σταθώ μόνο στο χλωρό κλαρί.
Έτσι, για να ξορκίσω τη δική μου, εσωτερική ερημιά.

λογια εικονες τραγουδια είπε...

ακριβως ετσι..
καλησπερα, μερικα πραγματα δεν πρεπει να εκτιθενται ακομη κι αν οι πασης φυσεως "ειδικοι" συμφωνουν και προτρεπουν να εκτεθουν για το καλο μας,
παλιοτερα νομιζα πως ολα πρεπει να βγαινουν στο φως του ηλιου,
τωρα πια οχι..
ας αναπαυονται στις σπηλιες μας,
ας τα φυλαμε εκει, μακρια απο ερμηνειες κι εξηγησεις,
στο ιδιο θελω να σταθω κι εγω,
την ιδια ερημια να ξορκισω

Νimertis είπε...

αγαπημένε φίλε Σίμο... δεν σε ξέχασα... εδώ είμαι πάντα... μπαίνω, βγαίνω... καιρό τώρα σε 'παρακολουθώ', σε ιχνεύω, ανασαίνω μαζί σου άλλοτε τις συρρικνώσεις σου κι άλλοτε τα ανοίγματά σου... δεν έχω πάντα εύκολες τις λέξεις για όσα δρουν, ζουν και πάλλονται εδώ... σε τούτο το χώρο περισσότερο βιώνει κανείς παρά έχει την ανάγκη να φλυαρήσει... ομολογώ πως σε τούτο το κείμενο αρχικά νόμιζα πως έχεις μια παραλλαγή της περίφημης ιστορίας του σπηλαίου του Πλάτωνα... δεν είναι έτσι... έχεις μια άλλη, πιο εσωτερική προσέγγιση αλλά και βαθιά υπαρκτική...
στον βιότοπο της εξωστρέφειας, η ατμόσφαιρα κάποτε δηλητηριώδης, ο ήλιος θανατηφόρος... όσα φωτοευαίσθητα γεννήθηκαν στην τρυφερή αγκαλιά της μήτρας δεν θα επιβιώσουν... το κείμενο αποκαλυπτικό, σπαραχτικό... όπως όλα όσα εκχέει το είναι σου φίλε μου... διαβάζω και ξαναδιαβάζω... ρίγος...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλησπερα καλέ μου φίλε,
επιμενω στην φραση σου
"Ένα παιδί που αναχώρησε πρόωρα
Για την εντελέχεια του Μυστικού"
δεν μπορω να κανω αλλιως...απ το να σκεφτομαι αυτες σου τις λεξεις.
ο κ γκοριτζακης κατι παραπανω θα ξερει γιαυτο!